25 mei 2010

Paul Kil (uroloog): "prostaatkanker heb je samen."

Als je man verandert
Marion Bloem en Paul Kil
Uitgeverij Bert Bakker
ISBN 9789035135307


(dit is deel 2 van de boekbespreking)

De trouwe lezer weet dat ik geen vriend geen van de NVU's (Nederlandse Volks Unie en Nederlandse Vereniging voor Urologie). Tot voor kort was Paul Kil de voorzitter van de laatste. Nu ik het boek van de ex-voorzitter ga bespreken is het zaak iedere vooringenomenheid te laten vallen en helemaal blanco te worden voor een zo objectief mogelijke recensie.

Eerst in het kort wat feiten over Pauls voorzitterschap. Onder Pauls leiding heeft de urologie in Nederland een hausse beleefd. Veruit de grootste bijdrage kwam van de sector prostaatkankertjes. Het aantal prostaatkankertjes groeide explosief en parallel daarmee het aantal operaties. Hij stimuleerde succesvol de uitrol van operatierobots om aan de toenemende vraag naar behandelingen te kunnen voldoen. Niet alleen schoot de produktie omhoog, Paul's NVU wist daarbovenop peperdure DBC's te bedingen. Urologie geldt nu als een van de meest lucratieve specialismen. Exemplarisch voor de voorspoed van Urologisch Nederland zijn de jaarlijkse NVU congressen die qua luxe en partnerprogramma's door geen enkel ander specialisme geevenaard worden. Allemaal dankzij Paul.

Nu Paul als schrijver. Laten we beginnen met een bespreking van de derde alinea op pagina 1 van het Woord Vooraf, geschreven door Paul, niet door Paul en Marion. Artsen richten zich vaak alleen op de patient, want deze vraagt om behandeling. Oh ja? Maar wie bekommert zich om de partner? Ik zou zeggen de patient. Als uroloog viel het mij op dat de partner van de prostaatkankerpatient nagenoeg altijd meekwam. De partner was betrokken, meevoelend en meevragend. De betrokkenheid van de partner is zelfs zo groot dat het hele circus meestal in gang is gezet juist door haar persisterend aandringen op een PSA. Vandaar dat Paul zo weinig alleenstaande patienten ziet. Door dit feit ben ik gaan beseffen: prostaatkanker heb je samen.

Zo, dit is nogal een statement direct al aan het begin. Niet alleen de man heeft prostaatkanker, ook de vrouw heeft het. Of moet ik het zo zien en bedoelt Paul dat ze samen een prostaatkankertje hebben net zoals je samen als een kindje hebt.  Afgezien van de enkele werkelijke patienten, nl mannen met symptomen, heeft de typische PSA Prostaatkankertjes patient nergens last van. Hij is een papieren patient en bestaat alleen uit een PSA-getal en een Gleason-nummer. Hoewel deze nummertjes rammelen aan alle kanten wordt hij op grond van deze numerologie door de uroloog ziek verklaard. Op besliste toon. Aangezien de man zich prima voelt en de vrouw dit wel moet beamen, ontstaat via het mechanisme van de cognitieve dissonantie bij beiden een onaangenaam vacuum. In 9 van de 10 gevallen wordt dit vacuum opgeheven door zich dan maar over te geven aan de autoriteit van de uroloog.

De rest van de alinea kabbelt dan als volgt verder: Het is mij duidelijk geworden dat, als je je, als uroloog, richt op de man, zonder rekening te houden met de partner, vaak niet alle informatie overkomt. Daarom is het belangrijk om je als uroloog af te vragen wat we eigenlijk weten over de partner en wat we deze partner kunnen bieden. Het zal wel. Volgende alinea graag.

Dit was de reden dat ik Marion Bloem heb gevraagd om in gesprek te gaan met de partners van mijn patienten. Patienten om wie ik geef, met wie ik levensbeinvloedende afspraken maak. Wat gebeurt er met hen en hun relatie als de deur van de spreekkamer achter hen dichtslaat? Ondanks de empathische toon is het toch wel opvallend dat Paul als behandelend arts niet weet wat er met z'n patienten gebeurt nadat hij levensbeinvloedende afspraken met hen heeft gemaakt. Misschien verschaft de volgende alinea duidelijkheid. Daarom heb ik aan mijn patienten gevraagd om te praten met een vreemde, weliswaar met zorg uitgekozen, maar toch een vreemde. Met als enige opdracht aan Marion Bloem: wees voorzichtig met deze mensen, maar leg vast wat er echt met hen gebeurt. Dat "Daarom" begrijp ik niet. Waarom praat Paul niet zelf met deze mensen? Gaan we verder met de volgende alinea. Ik vond het belangrijk dat het patienten betrof die thans in mijn praktijk zitten, met hen heb ik regelmatig te maken, met hen heb ik een band opgebouwd en hun mening is als een spiegel. Door naar het verhaal te luisteren dat je niet in de spreekkamer hoort, is het als arts mogelijk om je zorgverlening te verbeteren. Marion heeft 15 verhaaltjes opgetekend, Paul kan dus maar voor 15 patienten z´n zorgverlening verbeteren. Flauw? Ik word er zelf ook flauw van en we zijn pas op de helft van pagina 2 van dit 315 pagina's dikke boek. Goed, volgende alinea. Nee laat maar.

Wie een PSA Prostaatkankertje heeft, heeft een praatziekte. Er is geen ziekte waarover zoveel gebabbeld wordt en die tegelijk zo weinig last geeft als een prostaatkankertje. En PSA Prostaatkankertjes babbelt lustig mee. Weinig last? Ik bedoel geen last, tot de urologen daadwerkelijk gaan ingrijpen en troostmeisjes zich erover gaan buigen.

14 mei 2010

Marion Bloem, troostmeisje van de urologen

Als je man verandert
Marion Bloem en Paul Kil
Uitgeverij Bert Bakker
ISBN 9789035135307


Paul Kil kon niet slapen. Hij dacht: als Pensioenplan een boek kan schrijven, kan ik het ook. Alleen beter. Zeker als ik niet ga proberen met zekerheden en polissen geld te maken zoals Pensioenplan, maar op de menselijke en sexy tour ga. En ik ga ervoor zorgen dat het een leesbaar boek wordt, niet die boekhouderstaal van Pensioenplan maar een boek met literaire kwaliteiten. Hij viel in slaap en droomde over Marion Bloem.

Toen hij 's ochtends wakker werd had hij de formule in z'n hoofd. Hij ging een boek maken vanuit het partnerperspectief. Marion zou hij laten praten met de partners van patienten over de verwerking van de ziekte. Hij zou de patienten selecteren en wist al precies welke. Bij elk interview zou hij apart z'n medisch-technische visie geven. Hij kwam op ongeveer 15 hoofdstukken, ieder met een stukje Marion en een stukje Paul.

Marion voelde er wel wat voor. Het enige minpuntje was dat Paul de patienten al had voorgeselecteerd maar hij deed haar zo'n aantrekkelijk voorstel dat ze dit maar snel vergat.

Wat heeft Marion ervan gemaakt? Allereerst zijn het geen interviews in de gebruikelijke betekenis met vragen en doorvragen, laat staan kritische interviews. Het zijn verhaaltjes geworden. Verhaaltjes die allemaal op elkaar lijken door de lijzige manier waarop ze geschreven zijn. Ieder verhaaltje begint met een beschrijving van de eerste ontmoeting gevolgd door een schets van de ontwikkeling van de relatie tussen de partner en het slachtoffer voordat er PSA geprikt was. Ongeveer de helft van ieder verhaaltje wordt hiermee gevuld. Wat ik hier van opgestoken heb is niet veel of het moest zijn dat liefdesrelaties in Tilburg en omstreken miezerig en onbeduidend zijn. Ook de titels van de verhaaltjes getuigen hiervan. Om er een paar te noemen: "Nu voegt hij kusjes toe in z'n sms'jes" of "Er is niets fijner dan een vibrator".

De andere helft van de verhaaltjes gaat dan over de verwerking van de verminkingen en neveneffecten van de behandelingen. De subtitel van het boek luidt "Wat gebeurt er met een relatie als de man prostaatkanker krijgt?" Wel nu, in de verhaaltjes van Marion  verandert er nauwelijks iets, hetzelfde vlakke saaie patroon van de relaties van voor het PSA kabbelt daarna op dezelfde duffe manier voort. Nergens drama of woede wat je toch wel zou mogen verwachten als je bijvoorbeeld ineens flink incontinent bent geworden, maar in plaats daarvan hooguit balen maar meestal berusting of misplaatste dankbaarheid, tenminste dat is het beeld dat Marion schetst. Nergens een handige bruikbare tip om een fysiek probleem op te lossen maar wel jengelen over iemands jarenlange ochtendhumeur dat na een ingreep weer iets erger werd.

Van Marion Bloem, schrijfster, klinisch psychologe en vrouw van Ivan Wolffers zou je een kritische opstelling mogen verwachten en die weerspiegeld willen zien in wat ze schrijft. Haar eerste fout is dat ze genoegen neemt met de selectie van patienten door Paul Kil uit z'n eigen praktijk. Dit zijn natuurlijk allemaal min of meer tevreden patienten. Maar dan nog had ze vanuit een andere invalshoek, bijvoorbeeld gericht op praktische zaken ipv al het gepsychologiseer, in ieder geval iets nuttigs uit de interviews kunnen halen.

Nog belangrijker en een stuk ernstiger: ze pleegt intellectueel verraad. Ze weet dat er een enorme overbehandeling is en dat het nut van behandelingen ter discussie staat. Maar nergens in haar verhaaltjes komt dit aan de orde. Wat ze in feite doet is het goedpraten van de letselschade aangericht door Kil cs. Ze presenteert wat patient en partner moeten ondergaan in een sfeer van onvermijdelijke noodzakelijkheid waarmee we nu eenmaal moeten leven. Als een lijdzaam indisch meisje, waartegen ze zich in enkele andere boeken juist probeert af te zetten, heeft ze zich voor het karretje van Paul Kil laten spannen.

Dit is het eerste deel van de recensie. Volgende keer zullen we de medisch-technische bijdragen van Paul Kil onder de loep nemen.

07 mei 2010

Gaan we dat pikken? 12
Dreigbrieven en enhousiaste reacties


Hoe ging het verder die week?

Dag 2
Aangetekende brief van de Maatschap Urologie met dwangsom van Euro 5000 per niet gewerkte dag. Per omgaande beantwoord door Socrates met het volgende briefje.

Geachte...,

Wij ontvingen uw aangetekende brief. Hierbij een gedeelte van een transcript van een tape waarop een conversatie tussen Dr Rampsnijder en Professor Speerpunt. Volgens artikel 14 sub 3 van het door mevrouw Platinasumma ondertekende contract met u is dit voldoende reden om op staande voet ontslag te nemen. Mocht u verder actie willen ondernemen dan zal deze tape door onze advocaten bij een procedure in z'n geheel worden afgespeeld.

In de verwachting u hiermee voldoende ingelicht te hebben,

Socrates Platinasumma

CC
Professor E. Speerpunt
Nederlandse Vereniging voor Urologie
Inspectie voor de Volksgezondheid



Dennis, Appie en Ricardo verschillen van mening over het materiaal dat gebruikt moet worden voor de scheiding tussen praktijkruimte en ziekenhuisje. Hiermee gaat een hele ochtend verloren. Uiteindelijk beslist Ilse dat het gewoon een stenen muur moet worden met 1 dubbele tussendeur naar behandelruimte. Dezelfde middag worden de stenen en morteldraaier bezorgd. 's avonds wordt nog een begin gemaakt met metselen.

Dag 3
Socrates verstuurt een brief naar de Bank of Japan voor een lening van 100000 euro voor een urologische praktijk voor minimaal invasieve Urologie. Tevens stuurt hij een brief naar Toshiba Corporation met de vraag of de onderneming geinteresseerd is in gedeeltelijke financiering van de praktijk. Waarom zoekt Socrates financiering in Japan? Ga hierheen.

De muur wordt afgemetseld en gestukadoord. Oma komt op bezoek en heeft het eerste pakje klaar, precies zoals beloofd. Als extra staat er linksboven op het pakje in rode letters Ilse. Ilse trekt het pakje direct aan en geeft een big smile. Socrates vindt de rode letters te popi en na enig tegensputteren haalt Oma ze er weer vanaf. In precies dezelfde kleuren blauw worden verf, tapijt en marmoleum besteld.

Dag 4
Eindeloze discussies over naamplaatje. Ricardo wil "Urologisch" met daaronder Dr I. Platinasumma. Dennis komt met "Praktijk voor Normale Urologie", Appie met "Urologie voor Iedereen". Ilse zelf met "Mijn Urologische Praktijk". Niemand vindt iets van de ander OK, niemand luistert naar elkaar. Ricardo noemt de naam die Ilse in gedachten had truttig. Omgekeerd noemt zij de voorstellen van de anderen kinderachtig en primitief. Socrates zegt niets. Als iedereen uitgeraast is, komt hij met "Dr I. Platinasumma, urologe." Daar kan iedereen zich in vinden. Dan het naamplaatje zelf. Hierover waren verschillende verhitte discussies, de een over vorm, de ander over kleur een derde over grootte. Zo wilde Ricardo een full color foto van Ilse in haar blauwe pakje op ware grootte voor de deur. Appie een lichtblauw bord van normale grootte met donkerblauwe tekst. Dennis een klein bordje van platina met zwarte tekst. Ilse wilde een elektronisch bord met lichtkrantfunctie zodat er ook mededelingen op konden. Uiteindelijk viel de keuze op Appies voorstel uitgevoerd in perspex en met achtergrondverlichting voor 's avonds. Pas laat in de middag werd een begin gemaakt met het leggen van de vloeren.

Dag 5
Bijzonder enthousiaste reactie van Toshiba Corporation. Afspraak gemaakt voor de volgende week. Vloeren gelegd. Luchtbehandelingsapparatuur voor behandelkamer besteld.

Dag 6 en 7
Weekend. Ilse gaat met een nieuwe vriend 2 dagen naar Parijs. Appie en Dennis gaan naar Culemborg. Socrates brengt het weekend door bij Oma.

(wordt vervolgd)

01 mei 2010

Gaan we dat pikken? 11
"Draai u om en neem weer plaats"


Tja, wat moest ze hier van denken? Hoe dan ook de container was in Abidjan opgekocht door een goed bekend staande handelsmaatschappij en zij zou de handel van hen overnemen, netjes via de bank betalen en van de belasting aftrekken. Nog belangrijker, er werd nu tenminste iets nuttigs mee gedaan. Ze zette de laatste reserves definitief uit haar hoofd.

Om 7 uur de volgende ochtend arriveerden Ricardo, Dennis en Appie. Eerst losten ze een afvalcontainer. Hiervan werd de overbuurman wakker. Ilse deed de deur open en opgewekt stapte de drie naar binnen. Dennis had een campingdouche bij zich en Appie een kooksetje en een magnetron. Ricardo inspecteerde het huis nog een keer en vroeg Ilse wat ze van de keuken nog wilde houden. "Alleen de kruiden, potten, pannen, servies en het oventje van Oma". Nog voor negenen was de hele keuken gesloopt en in de container. Dit ging niet bepaald rustig. De buurman kwam naar buiten en vroeg Ricardo nogal onvriendelijk wat minder lawaai te maken. Ilse spiedend van achter de vitrages sloeg het tafereel gade. Ze riep Ricardo bij zich. "Ricardo, alsjeblieft wees voorzichtig met die man. Hij is kandidaat gemeenteraadslid voor de PVV en hij denkt dat ik Marokkaanse ben, kan je nagaan. Dus doe alsjeblieft rustig aan." Op muizenvoeten werd vervolgens de badkamer in de container gelegd.

Om ongeveer 10 uur kwam een vrachtwagen de straat binnen rijden met daarop een container beschilderd in de kleuren van de Nederlandse vlag waaroverheen in grote letters This is a gift of the Netherlands Development Organisation to the People of The Ivory Coast. Het koude zweet brak Ilse uit. "Ricardo dek die container meteen af en zet de inhoud als de wiedeweerga in het tuinhuisje. Met bloedspoed gingen er lakens over de container en werd de hele handel afgevoerd. Ook Ilse hielp mee. "En nu zo snel mogelijk weg met dat ding, Pleazz." De PVV-er had echter alles gezien.

Toen dan Ilse's slaap- en studeerkamer inclusief campingdouche op zolder waren geinstalleerd en de zit- en eetkamer inclusief kooksetje en magnetron op de vrijgekomen 1e verdieping was het tijd voor bezinning in de kale praktijkruimte.

"Tijd voor design." riep Ricardo. "Appie wat denk jij ervan?"

Appie stond op en liep door de ruimte. "Mooie ruimtes, 2x 6 bij 5" zei Appie. "Oma ging toch lichtblauwe pakjes met donkerblauwe bies voor je maken?".

"Ja,ja,ja" zei Ilse.
 "Dan zijn dat ook de bepalende kleuren voor de praktijk."
"Zo simpel is het", zei Dennis.

Appie: "Ik stel voor dat de vloer donkerblauw wordt, in de spreekkamer tapijt en achter in het ziekenhuisje marmoleum, dat is hygienisch. Dan zou ik in de hoek bij het rechter raam een een naar de patient toe ronde witte tafel willen maken, royaal zodat er ook genoeg plaats is voor 1 of 2 begeleiders om aan te zitten. Door de tafel daar te plaatsen is de afstand van de deur naar de tafel het langst. Dat schept ruimte. Van de deur naar het middelpunt van de tafel stansen we in het donkerblauwe tapijt een loper van anderhalve meter breed in lichtblauw, dus schuin door de kamer. Dat schept ook ruimte. Ilse heeft zo goed de gelegenheid de patient bij het aanlopen te observeren. Afgezien van een onderzoekstafel en een kastje op wieletjes is de kamer verder leeg. Helemaal clean en je computer kun je laten wegzakken in de tafel."

Ilse klapte in haar handen van instemming.

"Dan de muren links en rechts, die laten we wit, maar niet helemaal. Op ooghoogte over de hele muur een strip van ongeveer een meter waarop 2 doorlopende foto's van Ambonese stranden met donkerblauwe zee, lichtblauwe lucht en wat palmbomen."

"En de tussenmuur?" vroeg Dennis.

"Die zien de mensen dus pas aan het eind van de visitie. Die wordt donkerblauw met daarop in goed leesbare lichtblauwe letters. "Bent u iets vergeten te vragen of is iets niet duidelijk? Draai u om en neem weer plaats....

"Sodemieter, alleen al van de praktijkruimte worden de patienten beter." gierde Ricardo het uit.
Ilse gaf Appie een dikke omhelzing.