26 juli 2010

Een incident uit 1993

Nieuw hier? ERSPC staat voor European Randomised Study for Prostate Cancer. Hier meer bijzonderheden.

In het begin van de jaren 90 had ik met een goede vriend in Haarlem een reclamebureau, ja jullie horen het goed een reclame bureau. Mijn compagnon was Commercial Director en ik was Creative Director. We deden promotie voor van alles en nog wat en het was erg gezellig. Tot we de Farma Communicatie Jaarprijs wonnen voor Nicotinell (nicotine pleister) van het toenmailge Ciba Geigy, toen was het afgelopen met de pret. Wat als een grapje was begonnen liep volledig uit de hand. Ineens was ons bureau HOT in reclameland. Stress! Klanten stonden in de rij, er werden dure autos aangeschaft, luxe directiesecretaresses binnengehaald evenals aantal snelle jongens voor traffic, media en accountmanagement. Het geld stroomde even hard binnen als het werd uitgegeven.

1 van de nieuwe klanten was het ERSPC. De opdracht was: bedenk een campagne om het ERSPC naamsbekendheid te geven en ontwikkel een internationale publiekscampagne voor de werving van een zo groot mogelijk aantal deelnemers voor onderzoek naar het nut van screening naar prostaatkanker. We vonden het wel chique een academische klant op de lijst te hebben, bovendien was dit internationaal met vliegreisjes, hotels etc en het ERSPC bulkte van het geld. Deep down under voelde ik wel meteen nattigheid waarschijnlijk ontspruitend aan het cliche dat je met prostaatkanker sterft en niet aan prostaatkanker. Verder wist ik op dat moment weinig van prostaatkanker en helemaal niets over PSA dat toen nog relatief nieuw was.

We kregen een maand de tijd om een dik pak papier door te spitten en met ideeen te komen, dit dan tussen alle bedrijvigheid door voor soep, inlegkruisjes en pretparken. Na het lezen van de neveneffecten van operaties en bestralingen had ik weinig zin in iets wervends, hooguit in iets voorlichtends. We ontwikkelden een sobere campagne waarvan we ook zelf moesten vaststellen dat het meer leek op een ernstige waarschuwing dan op een wervende uitnodiging. De verwachtingen van de Rotterdammers waren hooggespannen, ze waren immers in zee gegaan met een flitsend reclamebureau. Iedereen zat op het puntje van z'n stoel bij aanvang van de presentatie. De gezichten betrokken al snel bij het presenteren van de kartonnen. Toen de kartonnen over neveneffecten verschenen was de maat vol. We werden onderbroken en kregen te horen dat het absoluut niet de bedoeling was neveneffecten aan de orde te stellen. Hierop ontstond een bijzonder onaangename discussie die eindigde in een niet erg verheffende woordenwisseling. We verlieten vloekend de vergadering, de kartonnen achterlatend. Zoiets hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Later dat jaar werd het bureau opgeheven. Dit had niet speciaal te maken met dit incident maar meer algemeen om welzijnsredenen en een hekel aan stress. We kwamen tot de conclusie dat geld inderdaad niet gelukkig maakt. Bepaalde klanten konden we doorschuiven waarvoor we nog een aardig bedrag ontvingen. Hierdoor kon ik een sabbatical nemen en me rustig bezinnen over de rest van mijn loopbaan.

Na een jaar niksen begon ik te malen over het ERSPC incident. Om hier vanaf te komen ging ik me verdiepen in prostaatkanker. Hoe meer ik er over las hoe groter m'n verontwaardiging werd over de onderneming van de Rotterdammers. Ik besloot een kritisch artikel te schrijven over de ERSPC trial, dat in 1995 verscheen in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde (zie onder kopje publicatie rechter kolom, ver naar beneden scrollen). Toen verscheen Nicolaas Pierson op het toneel. ( zie Een Prettig Gesprek in rechterkolom) Bij hem was op 43-jarige leeftijd gemetastaseerde prostaatkanker geconstateerd, wat op die leeftijd een grote zeldzaamheid is. Ik werd z'n lijfarts en fungeerde daarnaast als inhoudsdeskundige voor malaria voor zijn bedrijf Siamdutch, producent van klamboes. Ik bleef me dus bezighouden met prostaatkanker maar dan wel met echte prostaatkanker en vooral met hormonale therapie daarvoor. In de rechter kolom (nog verder naar beneden scrollen onder het kopje nuttige links) staat een overzicht over hormaonale therapie van mijn hand. In 2007 overleed Pierson. Ik besloot de draad van 1995 weer op te pakken...

18 juli 2010

Gaan we dat pikken? 14
Big Deal


In aflevering 12 meldden we dat Socrates contact had gezocht met Toshiba en de Bank of Japan en de enthousiaste reactie daarop. Nu stond de bijeenkomst op het programma. Ga voor deel 1 hierheen, voor deel 13 hierheen.

De delegatie uit Japan bestond uit 3 personen, een arts uit Tokio, de Medical Director van Toshiba Europe en een bankier van de Bank of Japan. Oma deed met Ilse na binnenkomst van de Japanners eerst een rondleiding. De praktijkruimte, behandelkamer en ziekenzaaltje waren pas die nacht afgekomen. De Japanners waren onder de indruk en staken hun goedkeuring niet onder stoelen of banken. De sfeer was meteen uitstekend.

Daarna ging het gezelschap de spreekkamer in waar Socrates, voor de gelegenheid in een blauw pak, al had plaatsgenomen. De Japanners staken meteen van wal. De arts uit Tokio vertelde dat PSA Prostaatkankertjes in Japan razend populair was. Via PSA Ping Ping (de Japanse vertaling van PSA Prostaatkankertjes) wisten ze van het bestaan van Ilse en haar visie op de aanpak van prostaatkankertjes, die grote overeenkomsten vertoonde met de Japanse praktijk. Oma kwam binnen en schonk een kopje Japanse thee.

Nu nam de Medical Director van Toshiba Europe het woord. Hij betoogde met trillende stem dat z'n company grote schade leed doordat veel oudere werknemers PSA's kregen en vervolgens een Radicale Prostatectomie. Een aanzienlijk deel van z'n senior staf zat impotent en/of incontinent op kantoor als ze tenminste kwamen want het verzuim was onaanvaardbaar hoog. Met de voor Japanners typerende korte driftige zinnetjes maar dan in het engels "Ik zal het niet laten gebeuren dat types als Rampsnijder en Speerpunt ons bedrijf te gronde richten." Kort en goed kwam het er op neer dat Toshiba alle PSA gerelateerde zaken van haar medewerkers uit de Benelux, Duitsland en Frankrijk bij Ilse wilde onderbrengen. Hij schatte het aantal mannen dat in aanmerking zou komen op zo'n 50.

Vervolgens sprak de bankier. Hij deelde met een lachje mee dat de bank de 100000 Euro financiering die voorgeschoten was door de RMS zou overnemen tegen een rente van 0,25%. Verder dat ook Toyota, Sony en Honda zeer geinteresseerd waren. Glimlachend voegde hij er aan toe dat deze 3 firma's bij elkaar in Europa ongeveer 200x zo groot waren als het kleine Toshiba dwz omgerekend zo'n 10000 patienten ofwel 3 complete praktijken. Ilse keek naar het plafond, dat was wel een beetje veel van het goede. Ze keek Socrates aan. Socrates: "Dat is een behoorlijk aantal. Op het moment is het zo dat Ilse 500 eigen patienten meeneemt, maar ook hebben zich al 500 patienten van Speerpunt en 500 van Rampsnijder aangemeld. Er is dus nog plaats voor zo'n 1500 patienten." Ilse kwam er tussendoor en corrigeerde naar 1000 omdat ze ook nog wel wat lokale groei wilde en een beetje wetenschappelijk onderzoek. "Dat betekent dan zo ongeveer Toyota, Sony en Honda Nederland, kan ik dat offreren?" "No problem", zei Ilse, "wat we met de rest van Europa doen zien we later wel." flapte ze eruit. Socrates schrok van deze oprisping en gaf haar een flinke trap onder de tafel."Auw" Dit soort overmoedige grilligheid had ze wel vaker en kon veel verpesten. Hij richtte zich snel tot de arts uit Tokio en bedacht ter plekke: "Mevrouw Platinasumma bedoelt dat er op termijn 2 of 3 assistenten kunnen worden aangenomen en dat de achtertuin groot genoeg is voor extra spreek- en behandelkamers en uitbreiding van het ziekenhuisje. Ilse keek nu of ze het zelf bedacht had. "Juist ja" zei de bankier, bent u in staat binnen een maand hiervan een begroting te maken? Wij financieren het hele project" "Dat moet wel lukken", zei Socrates. De arts uit Tokio lichtte toe dat men er grote waarde aan hechtte de zaak te centraliseren. Patienten zouden met busjes met ongeveer 20 man tegelijk worden aangevoerd die dan tevens een korte vakantie in Nederland konden doorbrengen.

Op dat moment stormde Boukje gillend naar binnen (zie hier en hier over wat er met haar was gebeurd) recht in de schoot van Ilse. Met nog natte ogen en een rood gezicht deed het hoogbegaafde meisje haar relaas over de kliniek van Speerpunt in het engels. De Japanners waren verbijsterd en begonnen nu ook te huilen en niet zo'n beetje ook. "Hieraan stellen we onze employees niet langer bloot, never ever." Met een lach en een traan werden vervolgens de verschillende contracten en intentieverklaringen getekend.

09 juli 2010

Dan verhogen we toch gewoon de premie?

Een tijdje geleden las ik in de Volkskrant het bericht dat in een zorginstelling de patienten moesten betalen voor een douche. Ook aan een begeleid wandelingetje in het park hing een prijskaartje. Regelmatig zijn er berichten over ondervoede en uitgedroogde bewoners, tekort aan personeel, verouderd materiaal en haveloze panden.

Even verderop wordt urenlang gepraat met mannen die niets mankeren over hun PSA en Gleason-cijfers. Volgens de nieuwste inzichten worden ook hun partners hierbij betrokken. Ze krijgen de keuze tussen een aantal peperdure opties die gelukkig volledig vergoed worden. Vervolgens krijgen de partners een dik pak papier mee naar huis vol "info" waar ze thuis hun hoofd over mogen breken. Daarna weer een nieuwe afspraak voor ellenlang babbelen over mogelijke scenarios. Conversaties met behulp van supercleane monitortjes waarop in mooie gekleurde grafieken te zien is wat er zou kunnen gebeuren als je niet doet wat de dokter zegt. Het heeft allemaal veel weg van de manier waarop tot voor kort woekerpolissen aan de man werden gebracht.

In dit commerciele luxecircuit gaat het nergens meer over. Patienten, letterlijk zij die lijden, zijn er niet. In plaats daarvan bange consumenten. Bange consumenten met een DBC (Diagnose Behandeling Combinatie). Aan deze DBC hangt een prijskaartje en een kwaliteitscertificaat.

Op basis van de DBC gaan de urologen in gesprek met de zorgverzekeraars. Uroloog A vraagt E 10000 voor een prostaatkankertje behandeld met een robotoperatie, Uroloog B E 12000. De prijs van uroloog B is echter inclusief partnerbegeleiding en 3 vervolg PSA's. Bovendien geeft hij 10% korting als een zorgverzekeraar meer dan 100 DBC's afneemt. Daartegen over staat dat Uroloog A liefst 30% korting geeft bij afname van meer dan 250 DBC's en de eerste gratis. Er moet keihard wordt onderhandeld worden. De uroloog laat zich bijstaan door een verkoopmanager en een jurist van het ziekenhuis dat ook belang heeft bij een succesvolle deal. Aan de andere kant van de tafel zitten een kwaliteitsdeskundige, een inkoopmanager en een boekhouder van de verzekeringsmaatschappij. Er zijn vaak meerdere vergaderingen nodig om tot een deal te komen.

Wie betaalt al deze bedrijvigheid? U! Het interesseert Menzis, Agis en Interpolis geen moer dat al deze vergaderingen geld kosten en de peperdure behandelingen niet of nauwelijks effect sorteren. Ze verhogen gewoon de premie die vervolgens verplicht geincasseerd wordt. Er wordt natuurlijk niet alleen over prostaatkankertjes vergaderd maar ook over andere fancy aandoeningen zoals diabetes 2 en adhd die gezien hun frequentie nog veel grotere kasstromen te weeg brengen.

Een lief oud vrouwtje, tegen haar wil opgenomen in een groezelige gezondheidsinrichting, klaagt over buikpijn. Er komt een soort dokter langs maar die kan niets vinden. Het lieve oude vrouwtje blijft klagen. Dit wordt het personeel teveel. Ze krijgt een flinke dosis tranquilizers en wordt nu stil. De kosteneffectiviteit van deze aanpak staat buiten kijf. Het lieve oude vrouwtje wil onder de douche. Geen probleem, maar eerst betalen.