28 juni 2010

Schuld en Boete
 
Inmiddels zitten we in de eindredaktionele fase van mijn stuk tegen het opsporen en behandelen van prostaatkankertjes. Het gaat hier om minimale aanpassingen die geen invloed hebben op de verschrikkelijk inhoud en de daaraan gekoppelde harde beschuldigingen aan het adres van de Rotterdamse urologen. Het commentaar zal op 7 september a.s. verschijnen in Huisarts en Wetenschap. In hetzelfde nummer krijgen de Rotterdammers gelegenheid voor een weerwoord. Tot m'n verrassing gaat dit niet geschreven worden door Professor Dr FH Schroder, hier beter bekend als Herr Dr Fritz Schreibtisch, maar door Professor Dr CH Bangma, hier berucht geworden als Professor Prostaat Pensioenplan. Dit is opmerkelijk want Herr Dr Fritz is de onderzoeksleider van het ERSPC en ook degene die op het NOS journaal woordvoerder was. Is hij kaltgestellt door Pensioenplan? We lusten Pensioenplan rauw en zijn  zeer nieuwgierig naar de bochten waarin hij zich gaat wringen om z'n zwendel te verhullen.

De discussie met Pensioenplan vindt vervolgens plaats op de internetsite van H&W. Dit is een besloten site alleen toegankelijk voor leden. Ik heb de redactie verzocht het artikel 2 weken openbaar te houden zodat iedereen mee kan discussieren. Of dit gebeurt is nog afwachten en in onderhandeling, maar helemaal ongebruikelijk is dit niet bij maatschappelijk belangrijke artikelen waar ik het mijne ook toe reken, als ik zo vrij mag zijn.

Hoe dan ook het artikel zelf kan ik niet ook laten verschijnen op PSA Prostaatkankertjes omdat ik de copyrights overdraag aan H&W. Wat wel kan is uitgebreid citeren. Voor de trouwe PSA Prostaatkankertjes lezer zal de inhoud overigens niet verrassen. Wel geheel nieuw zijn m'n voorstellen om de Rotterdammers te STRAFFEN voor hun misdaden tegen de Nederlandse man. Rond 7 september zal ik deze straffen hier op PSA Prostaatkankertjes apart bespreken.

Nieuw hier en wil je weten waar het hier in hemelsnaam over gaat? Achtergronden  hier en hier

13 juni 2010

Gaan we dat pikken? 13
"Oma wilt u een kort roesje?"


Ga voor deel 1 hierheen,  deel 12 hier.

Nog 1 week te gaan voor de opening van de praktijk. Er moest nog heel wat gebeuren. Maandag en dinsdag stonden in het teken van installeren van apparatuur, afregelen en elektriciteit. Geen eenvoudige klus. De manuals waren in het Frans waardoor Socrates, tussen de correspondentie met overheden, toezichthouders en advocaten door, ook als vertaler moest optreden. De kantelbare en verstelbare behandeltafel was in een mum van tijd geinstalleerd. Toen echter de stekker in het stopcontact ging bleef het ding in achterwaarts gekantelde toestand en op maximale hoogte vastzitten en dat bleef zo ook met de stekker eruit. Ricardo gaf er een trap tegen, maar niets. Toen Socrates een achtergebleven condensatortje vond in de doos was het probleem snel verholpen, maar het was wel al flink in de middag.

Ilse was met Oma net terug uit de stad. Ze hadden twee 2 meter hoge palmbomen besteld die later die dag nog bezorgd werden. 2 voor in de spreekkamer en 2 voor in de ziekenkamer. Terwijl Oma Tahoe Boontjes met Kip Kerrie ging maken en de boys bezig waren met het installeren van de narcose-unit, de operatielamp en de echoapparatuur ging Ilse naar boven. Ze nam de Japanse prostaatkanker-literatuur nog eens door (oa hier en hier en kijk ook hier) want later die week stond het belangrijke gesprek met Toshiba en de Banc of Japan op het programma. De Japanners kennende, zou het best eens kunnen zijn dat ze midden tussen de zakelijke onderwerpen aus Blauen hinein een scherpe vraag over prostaatkanker zou krijgen. Puur om haar te testen, nou dan zou ze wel even scoren. Toen ging haar Laptop uit en hoorde ze beneden een levendige discussie en een gilletje van Oma.

Ricardo: "Ik zeg je toch dat die unit heel kort 3000 Watt pakt bij het inschakelen, moet je vooral tegelijkertijd dat operatielicht aandoen ook zo'n 800 Watt plus de airco op volle toeren." Dennis: "Dat doe ik juist om te kijken wat er bij maximale belasting gebeurt." Hij zette de narcose unit uit, schakelde de groep weer in en zette nu ook de noodstroomvoorziening op standby. "Nu ga ik het weer doen, Ricardo," zei hij plagerig en hij zette de unit weer aan. Alles bleef nu functioneren met op het Display van de standby een gerustellend groen lichtje . "Zo dat weten we dan ook weer," zei Dennis triomfantelijk, "niet dat we nu altijd alles tegelijk aan moeten zetten, maar het kan dus eventueel wel." Ilse was er inmiddels ook bij komen staan en maakte Dennis een compliment. "En nu eens kijken of het apparaat het ook echt doet. Oma wilt u een kort roesje?" Maar Oma was nog druk met het eten. Ricardo, vaak al min of meer bedwelmd door het een of ander, bood zich aan. "Vooruit dan maar, ga maar liggen," zei Ilse. Ze drukte op een paar knopjes en sloot Ricardo aan op de vitale functies monitor. Vervolgens snoof ze zelf eerst even kort in het kapje en plaatste het daarna over Ricardo's mond en neus. Ze draaide het kraantje verder open en Ricardo zweefde weg. "Geef hem maar een flinke dosis", zei Appie, dat heeft hij wel verdiend." Ilse gaf nog wat extra. Alles functioneerde ook Ricardo. Na 5 minuten liet ze Ricardo weer bijkomen. Met rollende ogen en gelukzalig kreunend kwam hij langzaam weer bij. "Zo he, dat was heaven, dat gaan we vaker doen!" Ilse keek naar het plafond en deed er het zwijgen toe.

Aan tafel was men tevreden over de geboekte resultaten van die dag. Vooral over het effect van de groene palmen in de grotendeels blauwe spreekkamer was iedereen in z'n nopjes. "Ik hoef niet meer terug naar Ambon, als ik maar een uurtje per week in Ilses spreekkamer mag zitten", zei Oma. "En ik ook niet meer als ik hier wekelijks m'n roesje kan komen halen." Het was niet erg verstandig geweest Ricardo als vrijwilliger te nemen, bedacht Ilse zich.

04 juni 2010

Zomaar een hardwerkende uroloog

Er zit een man met z'n vrouw op de PSA-poli. De uroloog weet hen te vertellen dat ze samen prostaatkanker hebben. De man en de vrouw wisselen een korte blik. De uroloog spreekt alsof hij net het wiel heeft uitgevonden. Uit z'n ogen spreekt "kijk mij eens even modern zijn." In z'n achterhoofd ratelt het kort dat de kans 1 op 48 is dat het paar werkelijk wat aan hem heeft en dat er waarschijnlijk veel ellende in het verschiet ligt. Maar omdat hij altijd positief blijft denken, knipt hij deze vluchtige gedachtes snel uit z'n goede gevoel. "We gaan voor genezing", besluit hij met een aanstekelijk enthousiasme, en u mevrouw laten we ook niet in de steek, maar we gaan u helpen te leren omgaan met de eventuele neveneffecten en hoe dit bespreekbaar te maken." Uit de printer rollen een aantal formulieren, er worden wat kruisjes gezet en vriendelijk gekeken. Dit is strak, dit is modern, dit kan niet verkeerd zijn.

De uroloog geeft gas en trekt even door tot 160. Pensioenplan doet het, Speerpunt doet het, Kil doet het en Marion Bloem vindt het allemaal OK. En ik zou het dan niet doen? Screenen en robots zijn de toekomst en mag ik misschien meegaan met m'n tijd? Dan schiet de sportleraar door z'n hoofd die zich met tegenzin uiteindelijk liet helpen en die nu volledig incontinent en failliet thuis zit. Een korte flits maar want de mobiel gaat. Het is Speerpunt. Of hij zin heeft nieuwe robotsoftware uit te proberen op 2 Bulgaarse vrijwilligers. Eigenlijk niet, maar ja, je zegt niet zo gauw nee tegen Speerpunt. Hij rijdt de oprijlaan in en denkt bij zichzelf, het is hard werken maar het is een goed leven.

Als hardwerkende Nederlander staat hij iedere ochtend om 6 uur op. Z'n eveneens hardwerkende vrouw is er dan ook al uit. Na het ontbijt laat hij de hond uit waarbij hij andere hardwerkende Nederlanders tegen komt die ook hun hond uitlaten. "We gaan er weer hard tegen aan," zeggen ze soms tegen elkaar bij wijze van groet. Om half acht is hij in het ziekenhuis. Door de operatierobot is het werk wel een stuk confortabeler geworden. Vroeger moest hij 2 tot 3 uur in een ongemakkelijke houding opereren, nu hangt hij in een fauteuil de joysticks te bedienen met een 3-D kijker op. Als hij zich afvraagt of je dit nog wel hard werken kunt noemen denkt hij maar dat dit het Nieuwe Harde Werken is.

Dan 's middags de PSA-poli. De gesprekken gaan nergens over, maar zo is dat tegenwoordig nu eenmaal vind hij, daar heeft hij mee leren leven. Geen symptoom, geen klacht, geen zieke patient. Alleen de PSA, de Gleason getalletjes en het spreadsheet en  de hele middag babbelen over kansberekeningen, sinds kort met een mooi meekijkschermpje voor de patient. De nieuwste mode:  kans op succes doorrekenen van Active Surveillance. Kan hij er wat aan doen dat de urologie die kant op is gegaan? Gewoon mee blijven doen is zijn devies. Veel angsten en zorgen bij de patienten, even goed bij de man als bij de vrouw. Begrijpelijk, begrijpelijk! Maar is het zijn taak dan als arts te zeggen dat er niets aan de hand is? Dankzij Marion is er nu gelukkig nog meer ruimte om te praten. Haar adviezen volgend overwegen hij en veel andere urologen een psychotherapeut in hun maatschappen op te nemen. Urologie blijft een groeispecialisme. Hij vindt dat hij indertijd een goede keuze gemaakt, maar dat het vak zo zou verweken had hij nooit gedacht.