Bangmakerij, koffiedikkijkerij en dikdoenerij


Daar gaan we weer, altijd hetzelfde maar iedere keer toch net weer iets anders....

Sommigen verwijten me een nihilistische kijk op prostaatkanker. Ik zou het realisme willen noemen met een flinke dosis Prudence en af en toe een harde trap. Het prostaatkankertjes activisme van urologen en radiotherapeuten is nergens op gebaseerd. Het is een toxisch mengsel van bangmakerij, koffiedikkijkerij en dikdoenerij. Bangmakerij door een tumortje op te blazen tot een kwaadaardig gezwel. Over de koffiedikkijkerij op basis van blinde biopsieen staat de hele blog bol (zie ondermeer rechter kolom) maar bekijk vooral ook deze. De dikdoenerij over succesoperaties is hier op diverse plaatsen bespot, in dit stukje het meest afdoende. Idem voor Active Surveillance, het duidelijkst hier.

Nu zouden we nog de schouders kunnen ophalen als de patient van al deze bedrijvigheid geen nadeel ondervond. Het tegenovergestelde is echter het geval. Mannen die tot op het ogenblik van diagnose nergens last van hadden, worden in grote getalen impotent en incontinent gemaakt. Na radiotherapie zijn chronische darmproblemen geen zeldzaamheid. Een radicale prostatectomie is geen kattepis, infarcten, thrombose en embolien zijn een reeel risico.

Zou een een symptoomloze man kiezen voor een PSA-bepaling als hem al het bovenstaande in de spreekkamer duidelijk verteld werd? Jij mag het zeggen....

Dan is er sinds kort de multiparametrische MRI (M-MRI, zie laatste stukjes). Op een M-MRI kan de radioloog de tumortjes zien wat niet het geval is op een Echo van de uroloog. Als er niets te zien is dan is er ook geen tumor, althans dat beweert Jelle Barentsz, een gedegen onderzoek hierover heb ik nog niet gezien. Is er wel wat te zien dan kan gericht in plaats van blind gebiopteerd worden. Hoewel niet helemaal 100% is de Gleason score nu met stukken meer zekerheid te bepalen, dwz minder koffiedikkijkerij. Maar bangmakers en dikdoeners zijn radiologen en radiotherapeuten even goed. Zie bijvoorbeeld deze smakeloze video waar de opgefokte adrenaline vanaf druipt. Focale Therapie is nu ineens het toverwoord. Maar als een radicale prostatectomie al niet werkt waarom zou een focale therapie dan wel werken? Focaal ligt ook lekker wat betreft neveneffecten. Je proeft in het woord als het ware al minder bijwerkingen. Of dit werkelijk zo is moet nog maar blijken.

Het is heel makkelijk iedere willekeurige behandeling van een prostaatkankertje veelbelovend te noemen. De eerste 5-10 jaar gaat er zelden iemand dood, ook als je niets doet. Je kunt al die tijd hoog van de daken schreeuwen dat je ultrageluid, ijs, straling, staafjes, robots en messen "genezend" werken. Zolang je de patient maar bang houdt, stroomt het geld met bakken binnen. Hoe lang nog?