Gaan we dat pikken? 11
"Draai u om en neem weer plaats"

Tja, wat moest ze hier van denken? Hoe dan ook de container was in Abidjan opgekocht door een goed bekend staande handelsmaatschappij en zij zou de handel van hen overnemen, netjes via de bank betalen en van de belasting aftrekken. Nog belangrijker, er werd nu tenminste iets nuttigs mee gedaan. Ze zette de laatste reserves definitief uit haar hoofd.

Om 7 uur de volgende ochtend arriveerden Ricardo, Dennis en Appie. Eerst losten ze een afvalcontainer. Hiervan werd de overbuurman wakker. Ilse deed de deur open en opgewekt stapte de drie naar binnen. Dennis had een campingdouche bij zich en Appie een kooksetje en een magnetron. Ricardo inspecteerde het huis nog een keer en vroeg Ilse wat ze van de keuken nog wilde houden. "Alleen de kruiden, potten, pannen, servies en het oventje van Oma". Nog voor negenen was de hele keuken gesloopt en in de container. Dit ging niet bepaald rustig. De buurman kwam naar buiten en vroeg Ricardo nogal onvriendelijk wat minder lawaai te maken. Ilse spiedend van achter de vitrages sloeg het tafereel gade. Ze riep Ricardo bij zich. "Ricardo, alsjeblieft wees voorzichtig met die man. Hij is kandidaat gemeenteraadslid voor de PVV en hij denkt dat ik Marokkaanse ben, kan je nagaan. Dus doe alsjeblieft rustig aan." Op muizenvoeten werd vervolgens de badkamer in de container gelegd.

Om ongeveer 10 uur kwam een vrachtwagen de straat binnen rijden met daarop een container beschilderd in de kleuren van de Nederlandse vlag waaroverheen in grote letters This is a gift of the Netherlands Development Organisation to the People of The Ivory Coast. Het koude zweet brak Ilse uit. "Ricardo dek die container meteen af en zet de inhoud als de wiedeweerga in het tuinhuisje. Met bloedspoed gingen er lakens over de container en werd de hele handel afgevoerd. Ook Ilse hielp mee. "En nu zo snel mogelijk weg met dat ding, Pleazz." De PVV-er had echter alles gezien.

Toen dan Ilse's slaap- en studeerkamer inclusief campingdouche op zolder waren geinstalleerd en de zit- en eetkamer inclusief kooksetje en magnetron op de vrijgekomen 1e verdieping was het tijd voor bezinning in de kale praktijkruimte.

"Tijd voor design." riep Ricardo. "Appie wat denk jij ervan?"

Appie stond op en liep door de ruimte. "Mooie ruimtes, 2x 6 bij 5" zei Appie. "Oma ging toch lichtblauwe pakjes met donkerblauwe bies voor je maken?".

"Ja,ja,ja" zei Ilse.
 "Dan zijn dat ook de bepalende kleuren voor de praktijk."
"Zo simpel is het", zei Dennis.

Appie: "Ik stel voor dat de vloer donkerblauw wordt, in de spreekkamer tapijt en achter in het ziekenhuisje marmoleum, dat is hygienisch. Dan zou ik in de hoek bij het rechter raam een een naar de patient toe ronde witte tafel willen maken, royaal zodat er ook genoeg plaats is voor 1 of 2 begeleiders om aan te zitten. Door de tafel daar te plaatsen is de afstand van de deur naar de tafel het langst. Dat schept ruimte. Van de deur naar het middelpunt van de tafel stansen we in het donkerblauwe tapijt een loper van anderhalve meter breed in lichtblauw, dus schuin door de kamer. Dat schept ook ruimte. Ilse heeft zo goed de gelegenheid de patient bij het aanlopen te observeren. Afgezien van een onderzoekstafel en een kastje op wieletjes is de kamer verder leeg. Helemaal clean en je computer kun je laten wegzakken in de tafel."

Ilse klapte in haar handen van instemming.

"Dan de muren links en rechts, die laten we wit, maar niet helemaal. Op ooghoogte over de hele muur een strip van ongeveer een meter waarop 2 doorlopende foto's van Ambonese stranden met donkerblauwe zee, lichtblauwe lucht en wat palmbomen."

"En de tussenmuur?" vroeg Dennis.

"Die zien de mensen dus pas aan het eind van de visitie. Die wordt donkerblauw met daarop in goed leesbare lichtblauwe letters. "Bent u iets vergeten te vragen of is iets niet duidelijk? Draai u om en neem weer plaats....

"Sodemieter, alleen al van de praktijkruimte worden de patienten beter." gierde Ricardo het uit.
Ilse gaf Appie een dikke omhelzing.