Dan verhogen we toch gewoon de premie?

Een tijdje geleden las ik in de Volkskrant het bericht dat in een zorginstelling de patienten moesten betalen voor een douche. Ook aan een begeleid wandelingetje in het park hing een prijskaartje. Regelmatig zijn er berichten over ondervoede en uitgedroogde bewoners, tekort aan personeel, verouderd materiaal en haveloze panden.

Even verderop wordt urenlang gepraat met mannen die niets mankeren over hun PSA en Gleason-cijfers. Volgens de nieuwste inzichten worden ook hun partners hierbij betrokken. Ze krijgen de keuze tussen een aantal peperdure opties die gelukkig volledig vergoed worden. Vervolgens krijgen de partners een dik pak papier mee naar huis vol "info" waar ze thuis hun hoofd over mogen breken. Daarna weer een nieuwe afspraak voor ellenlang babbelen over mogelijke scenarios. Conversaties met behulp van supercleane monitortjes waarop in mooie gekleurde grafieken te zien is wat er zou kunnen gebeuren als je niet doet wat de dokter zegt. Het heeft allemaal veel weg van de manier waarop tot voor kort woekerpolissen aan de man werden gebracht.

In dit commerciele luxecircuit gaat het nergens meer over. Patienten, letterlijk zij die lijden, zijn er niet. In plaats daarvan bange consumenten. Bange consumenten met een DBC (Diagnose Behandeling Combinatie). Aan deze DBC hangt een prijskaartje en een kwaliteitscertificaat.

Op basis van de DBC gaan de urologen in gesprek met de zorgverzekeraars. Uroloog A vraagt E 10000 voor een prostaatkankertje behandeld met een robotoperatie, Uroloog B E 12000. De prijs van uroloog B is echter inclusief partnerbegeleiding en 3 vervolg PSA's. Bovendien geeft hij 10% korting als een zorgverzekeraar meer dan 100 DBC's afneemt. Daartegen over staat dat Uroloog A liefst 30% korting geeft bij afname van meer dan 250 DBC's en de eerste gratis. Er moet keihard wordt onderhandeld worden. De uroloog laat zich bijstaan door een verkoopmanager en een jurist van het ziekenhuis dat ook belang heeft bij een succesvolle deal. Aan de andere kant van de tafel zitten een kwaliteitsdeskundige, een inkoopmanager en een boekhouder van de verzekeringsmaatschappij. Er zijn vaak meerdere vergaderingen nodig om tot een deal te komen.

Wie betaalt al deze bedrijvigheid? U! Het interesseert Menzis, Agis en Interpolis geen moer dat al deze vergaderingen geld kosten en de peperdure behandelingen niet of nauwelijks effect sorteren. Ze verhogen gewoon de premie die vervolgens verplicht geincasseerd wordt. Er wordt natuurlijk niet alleen over prostaatkankertjes vergaderd maar ook over andere fancy aandoeningen zoals diabetes 2 en adhd die gezien hun frequentie nog veel grotere kasstromen te weeg brengen.

Een lief oud vrouwtje, tegen haar wil opgenomen in een groezelige gezondheidsinrichting, klaagt over buikpijn. Er komt een soort dokter langs maar die kan niets vinden. Het lieve oude vrouwtje blijft klagen. Dit wordt het personeel teveel. Ze krijgt een flinke dosis tranquilizers en wordt nu stil. De kosteneffectiviteit van deze aanpak staat buiten kijf. Het lieve oude vrouwtje wil onder de douche. Geen probleem, maar eerst betalen.