Gaan we dat pikken? 13
"Oma wilt u een kort roesje?"

Ga voor deel 1 hierheen,  deel 12 hier.

Nog 1 week te gaan voor de opening van de praktijk. Er moest nog heel wat gebeuren. Maandag en dinsdag stonden in het teken van installeren van apparatuur, afregelen en elektriciteit. Geen eenvoudige klus. De manuals waren in het Frans waardoor Socrates, tussen de correspondentie met overheden, toezichthouders en advocaten door, ook als vertaler moest optreden. De kantelbare en verstelbare behandeltafel was in een mum van tijd geinstalleerd. Toen echter de stekker in het stopcontact ging bleef het ding in achterwaarts gekantelde toestand en op maximale hoogte vastzitten en dat bleef zo ook met de stekker eruit. Ricardo gaf er een trap tegen, maar niets. Toen Socrates een achtergebleven condensatortje vond in de doos was het probleem snel verholpen, maar het was wel al flink in de middag.

Ilse was met Oma net terug uit de stad. Ze hadden twee 2 meter hoge palmbomen besteld die later die dag nog bezorgd werden. 2 voor in de spreekkamer en 2 voor in de ziekenkamer. Terwijl Oma Tahoe Boontjes met Kip Kerrie ging maken en de boys bezig waren met het installeren van de narcose-unit, de operatielamp en de echoapparatuur ging Ilse naar boven. Ze nam de Japanse prostaatkanker-literatuur nog eens door (oa hier en hier en kijk ook hier) want later die week stond het belangrijke gesprek met Toshiba en de Banc of Japan op het programma. De Japanners kennende, zou het best eens kunnen zijn dat ze midden tussen de zakelijke onderwerpen aus Blauen hinein een scherpe vraag over prostaatkanker zou krijgen. Puur om haar te testen, nou dan zou ze wel even scoren. Toen ging haar Laptop uit en hoorde ze beneden een levendige discussie en een gilletje van Oma.

Ricardo: "Ik zeg je toch dat die unit heel kort 3000 Watt pakt bij het inschakelen, moet je vooral tegelijkertijd dat operatielicht aandoen ook zo'n 800 Watt plus de airco op volle toeren." Dennis: "Dat doe ik juist om te kijken wat er bij maximale belasting gebeurt." Hij zette de narcose unit uit, schakelde de groep weer in en zette nu ook de noodstroomvoorziening op standby. "Nu ga ik het weer doen, Ricardo," zei hij plagerig en hij zette de unit weer aan. Alles bleef nu functioneren met op het Display van de standby een gerustellend groen lichtje . "Zo dat weten we dan ook weer," zei Dennis triomfantelijk, "niet dat we nu altijd alles tegelijk aan moeten zetten, maar het kan dus eventueel wel." Ilse was er inmiddels ook bij komen staan en maakte Dennis een compliment. "En nu eens kijken of het apparaat het ook echt doet. Oma wilt u een kort roesje?" Maar Oma was nog druk met het eten. Ricardo, vaak al min of meer bedwelmd door het een of ander, bood zich aan. "Vooruit dan maar, ga maar liggen," zei Ilse. Ze drukte op een paar knopjes en sloot Ricardo aan op de vitale functies monitor. Vervolgens snoof ze zelf eerst even kort in het kapje en plaatste het daarna over Ricardo's mond en neus. Ze draaide het kraantje verder open en Ricardo zweefde weg. "Geef hem maar een flinke dosis", zei Appie, dat heeft hij wel verdiend." Ilse gaf nog wat extra. Alles functioneerde ook Ricardo. Na 5 minuten liet ze Ricardo weer bijkomen. Met rollende ogen en gelukzalig kreunend kwam hij langzaam weer bij. "Zo he, dat was heaven, dat gaan we vaker doen!" Ilse keek naar het plafond en deed er het zwijgen toe.

Aan tafel was men tevreden over de geboekte resultaten van die dag. Vooral over het effect van de groene palmen in de grotendeels blauwe spreekkamer was iedereen in z'n nopjes. "Ik hoef niet meer terug naar Ambon, als ik maar een uurtje per week in Ilses spreekkamer mag zitten", zei Oma. "En ik ook niet meer als ik hier wekelijks m'n roesje kan komen halen." Het was niet erg verstandig geweest Ricardo als vrijwilliger te nemen, bedacht Ilse zich.