Zomaar een hardwerkende uroloog

Er zit een man met z'n vrouw op de PSA-poli. De uroloog weet hen te vertellen dat ze samen prostaatkanker hebben. De man en de vrouw wisselen een korte blik. De uroloog spreekt alsof hij net het wiel heeft uitgevonden. Uit z'n ogen spreekt "kijk mij eens even modern zijn." In z'n achterhoofd ratelt het kort dat de kans 1 op 48 is dat het paar werkelijk wat aan hem heeft en dat er waarschijnlijk veel ellende in het verschiet ligt. Maar omdat hij altijd positief blijft denken, knipt hij deze vluchtige gedachtes snel uit z'n goede gevoel. "We gaan voor genezing", besluit hij met een aanstekelijk enthousiasme, en u mevrouw laten we ook niet in de steek, maar we gaan u helpen te leren omgaan met de eventuele neveneffecten en hoe dit bespreekbaar te maken." Uit de printer rollen een aantal formulieren, er worden wat kruisjes gezet en vriendelijk gekeken. Dit is strak, dit is modern, dit kan niet verkeerd zijn.

De uroloog geeft gas en trekt even door tot 160. Pensioenplan doet het, Speerpunt doet het, Kil doet het en Marion Bloem vindt het allemaal OK. En ik zou het dan niet doen? Screenen en robots zijn de toekomst en mag ik misschien meegaan met m'n tijd? Dan schiet de sportleraar door z'n hoofd die zich met tegenzin uiteindelijk liet helpen en die nu volledig incontinent en failliet thuis zit. Een korte flits maar want de mobiel gaat. Het is Speerpunt. Of hij zin heeft nieuwe robotsoftware uit te proberen op 2 Bulgaarse vrijwilligers. Eigenlijk niet, maar ja, je zegt niet zo gauw nee tegen Speerpunt. Hij rijdt de oprijlaan in en denkt bij zichzelf, het is hard werken maar het is een goed leven.

Als hardwerkende Nederlander staat hij iedere ochtend om 6 uur op. Z'n eveneens hardwerkende vrouw is er dan ook al uit. Na het ontbijt laat hij de hond uit waarbij hij andere hardwerkende Nederlanders tegen komt die ook hun hond uitlaten. "We gaan er weer hard tegen aan," zeggen ze soms tegen elkaar bij wijze van groet. Om half acht is hij in het ziekenhuis. Door de operatierobot is het werk wel een stuk confortabeler geworden. Vroeger moest hij 2 tot 3 uur in een ongemakkelijke houding opereren, nu hangt hij in een fauteuil de joysticks te bedienen met een 3-D kijker op. Als hij zich afvraagt of je dit nog wel hard werken kunt noemen denkt hij maar dat dit het Nieuwe Harde Werken is.

Dan 's middags de PSA-poli. De gesprekken gaan nergens over, maar zo is dat tegenwoordig nu eenmaal vind hij, daar heeft hij mee leren leven. Geen symptoom, geen klacht, geen zieke patient. Alleen de PSA, de Gleason getalletjes en het spreadsheet en  de hele middag babbelen over kansberekeningen, sinds kort met een mooi meekijkschermpje voor de patient. De nieuwste mode:  kans op succes doorrekenen van Active Surveillance. Kan hij er wat aan doen dat de urologie die kant op is gegaan? Gewoon mee blijven doen is zijn devies. Veel angsten en zorgen bij de patienten, even goed bij de man als bij de vrouw. Begrijpelijk, begrijpelijk! Maar is het zijn taak dan als arts te zeggen dat er niets aan de hand is? Dankzij Marion is er nu gelukkig nog meer ruimte om te praten. Haar adviezen volgend overwegen hij en veel andere urologen een psychotherapeut in hun maatschappen op te nemen. Urologie blijft een groeispecialisme. Hij vindt dat hij indertijd een goede keuze gemaakt, maar dat het vak zo zou verweken had hij nooit gedacht.