Paul Kil (uroloog): "prostaatkanker heb je samen."

Als je man verandert
Marion Bloem en Paul Kil
Uitgeverij Bert Bakker
ISBN 9789035135307

(dit is deel 2 van de boekbespreking)

De trouwe lezer weet dat ik geen vriend geen van de NVU's (Nederlandse Volks Unie en Nederlandse Vereniging voor Urologie). Tot voor kort was Paul Kil de voorzitter van de laatste. Nu ik het boek van de ex-voorzitter ga bespreken is het zaak iedere vooringenomenheid te laten vallen en helemaal blanco te worden voor een zo objectief mogelijke recensie.

Eerst in het kort wat feiten over Pauls voorzitterschap. Onder Pauls leiding heeft de urologie in Nederland een hausse beleefd. Veruit de grootste bijdrage kwam van de sector prostaatkankertjes. Het aantal prostaatkankertjes groeide explosief en parallel daarmee het aantal operaties. Hij stimuleerde succesvol de uitrol van operatierobots om aan de toenemende vraag naar behandelingen te kunnen voldoen. Niet alleen schoot de produktie omhoog, Paul's NVU wist daarbovenop peperdure DBC's te bedingen. Urologie geldt nu als een van de meest lucratieve specialismen. Exemplarisch voor de voorspoed van Urologisch Nederland zijn de jaarlijkse NVU congressen die qua luxe en partnerprogramma's door geen enkel ander specialisme geevenaard worden. Allemaal dankzij Paul.

Nu Paul als schrijver. Laten we beginnen met een bespreking van de derde alinea op pagina 1 van het Woord Vooraf, geschreven door Paul, niet door Paul en Marion. Artsen richten zich vaak alleen op de patient, want deze vraagt om behandeling. Oh ja? Maar wie bekommert zich om de partner? Ik zou zeggen de patient. Als uroloog viel het mij op dat de partner van de prostaatkankerpatient nagenoeg altijd meekwam. De partner was betrokken, meevoelend en meevragend. De betrokkenheid van de partner is zelfs zo groot dat het hele circus meestal in gang is gezet juist door haar persisterend aandringen op een PSA. Vandaar dat Paul zo weinig alleenstaande patienten ziet. Door dit feit ben ik gaan beseffen: prostaatkanker heb je samen.

Zo, dit is nogal een statement direct al aan het begin. Niet alleen de man heeft prostaatkanker, ook de vrouw heeft het. Of moet ik het zo zien en bedoelt Paul dat ze samen een prostaatkankertje hebben net zoals je samen als een kindje hebt.  Afgezien van de enkele werkelijke patienten, nl mannen met symptomen, heeft de typische PSA Prostaatkankertjes patient nergens last van. Hij is een papieren patient en bestaat alleen uit een PSA-getal en een Gleason-nummer. Hoewel deze nummertjes rammelen aan alle kanten wordt hij op grond van deze numerologie door de uroloog ziek verklaard. Op besliste toon. Aangezien de man zich prima voelt en de vrouw dit wel moet beamen, ontstaat via het mechanisme van de cognitieve dissonantie bij beiden een onaangenaam vacuum. In 9 van de 10 gevallen wordt dit vacuum opgeheven door zich dan maar over te geven aan de autoriteit van de uroloog.

De rest van de alinea kabbelt dan als volgt verder: Het is mij duidelijk geworden dat, als je je, als uroloog, richt op de man, zonder rekening te houden met de partner, vaak niet alle informatie overkomt. Daarom is het belangrijk om je als uroloog af te vragen wat we eigenlijk weten over de partner en wat we deze partner kunnen bieden. Het zal wel. Volgende alinea graag.

Dit was de reden dat ik Marion Bloem heb gevraagd om in gesprek te gaan met de partners van mijn patienten. Patienten om wie ik geef, met wie ik levensbeinvloedende afspraken maak. Wat gebeurt er met hen en hun relatie als de deur van de spreekkamer achter hen dichtslaat? Ondanks de empathische toon is het toch wel opvallend dat Paul als behandelend arts niet weet wat er met z'n patienten gebeurt nadat hij levensbeinvloedende afspraken met hen heeft gemaakt. Misschien verschaft de volgende alinea duidelijkheid. Daarom heb ik aan mijn patienten gevraagd om te praten met een vreemde, weliswaar met zorg uitgekozen, maar toch een vreemde. Met als enige opdracht aan Marion Bloem: wees voorzichtig met deze mensen, maar leg vast wat er echt met hen gebeurt. Dat "Daarom" begrijp ik niet. Waarom praat Paul niet zelf met deze mensen? Gaan we verder met de volgende alinea. Ik vond het belangrijk dat het patienten betrof die thans in mijn praktijk zitten, met hen heb ik regelmatig te maken, met hen heb ik een band opgebouwd en hun mening is als een spiegel. Door naar het verhaal te luisteren dat je niet in de spreekkamer hoort, is het als arts mogelijk om je zorgverlening te verbeteren. Marion heeft 15 verhaaltjes opgetekend, Paul kan dus maar voor 15 patienten z´n zorgverlening verbeteren. Flauw? Ik word er zelf ook flauw van en we zijn pas op de helft van pagina 2 van dit 315 pagina's dikke boek. Goed, volgende alinea. Nee laat maar.

Wie een PSA Prostaatkankertje heeft, heeft een praatziekte. Er is geen ziekte waarover zoveel gebabbeld wordt en die tegelijk zo weinig last geeft als een prostaatkankertje. En PSA Prostaatkankertjes babbelt lustig mee. Weinig last? Ik bedoel geen last, tot de urologen daadwerkelijk gaan ingrijpen en troostmeisjes zich erover gaan buigen.