Gaan we dat pikken? 5
Gitzwarte ogen recht op z'n gezicht

Nu de ERSPC spindoctors, copywriters, communicatieadviseurs en andere oppoetsers er na bijna elf maanden nog steeds niet in geslaagd zijn een voor de redaktieraad van het New England Journal of Medicine acceptabele zg Quality of Life tekst te produceren, waardoor PSA Prostaatkankertjes nog steeds niet de definitieve eindrekening kan opmaken, gaan we voorlopig verder met de mannnenkliniek van Eugene Speerpunt.

Voor deel 1 hierheen
PSA Prostaatkankertjes vond met Harm en Boukje een plaatsje in de wachtkamer. Zodra ze gingen zitten stonden de 2 patienten aan weerszijde van hen verontwaardigd op. "Zonde van die kinderen", zei de ene. De andere was rood aangelopen en mompelde iets van Schande. Hun plaatsen werden direct ingenomen door 2 andere heren die een stuk vriendelijker deden. Ricardo ijsbeerde tussen de patienten door en begon in ongunstige zin de aandacht te trekken.

PSA Prostaatkankertjes liet z'n ogen dwalen door de wachtruimte. Overal hingen gigantische high design posters met indringende portretfoto's van Speerpunt en collega's met newspeak testimonials als "Ik ben Eugene Speerpunt en voor mij geldt maar een zaak en dat is kwaliteit", "Ik ben Harry Houthakker en ik ga voor integratie door integriteit" of "Ik ben Marloes Matenaaister en innoveren is helemaal mijn ding" altijd afgetiteld met UroMax Mannenkliniek. De portretten waren verbonden door een soort strips waarop de bekende leugen "Wij van de Uromax Mannenkliniek verlagen de sterfte aan prostaatkanker met zeker 30%." Ricardo zag dat PSA Prostaatkankertjes braakneigingen kreeg en hield hem een zakje voor, ondertussen de wachtkamer scherp in de gaten houdend.

De deur van de spreekkamer ging open en Speerpunt kwam naar buiten. Hij zag nog geen Security, er zat niets anders op dan toch maar te beginnen. "Meneer Welgemoed, komt u verder?" Welgemoed stond op maar liep niet richting Speerpunt maar naar Boukje. "Zeg meisje, wil jij als kritische begeleidster met me mee de spreekkamer in?" Boukje keek naar PSA Prostaatkankertjes die een goedkeurend knikje gaf. "OK", zei Boukje.

"Meneer Welgemoed", herhaalde Speerpunt nu enigszins geprikkeld. De heer Welgemoed nam Boukje bij de hand. De kleine meid richtte haar gitzwarte ogen recht op het gezicht van Speerpunt die hiervan een koude rilling kreeg. Het gezelschap ging de spreekkamer binnen en nam plaats. Speerpunt, vast besloten er een snel eind aan te draaien, keek op z'n scherm en zei: "Nou dat is dan een eenvoudige zaak, u heeft een PSA van 2,6, ruim een tiende boven onze hypermoderne afkapwaarde van 2,5. Ik zal u een briefje meegeven voor een biopsie." Speerpunt stak z'n hand al uit maar nu stond Boukje op: "Ho, ho, ho, Speerpuntprofessor, voor we uberhaubt aan biopsieen gaan denken moet er eerst gedriedubbelcheckt worden vanwege normale fysiologische  schommelingen, weet je wel. Kijk anders hiero nog eens." Welgemoed keek Speerpunt vragend aan, er sprak weinig begrip uit zijn blik....

(wordt vervolgd)