Gaan we dat pikken? 9
"Zoek maar een wit meisje"

Terwijl PSA Prostaatkankertjes Boukje naar Ilse brengt en de eerste scootertjes bij de mannenkliniek arriveren, hiero, pakken we de draad met Ilse weer op. Hier waren we met haar gebleven. Ga voor deel 1 hierheen.

Toen Ilse de naam Speerpunt hoorde, gooide ze direct de telefoon op de haak. Zonder nadenken belde ze daarop Rampsnijder en deelde hem mee dat ze op staande voet ontslag nam en dat ze alleen het operatieprogramma van de lopende week zou afmaken. Na snel nog de bestanden van haar eigen 400 patienten gecopieerd te hebben, snelde ze op een drafje het gebouw uit. He, he, dat luchtte op.

Eenmaal thuis trof ze haar nieuwe vriend, opvolger van deze vriend, nog steeds ongewassen en in z'n onderbroek, in de keuken bezig met een pannetje aangebrande melk, een overlopend koffiefilter en een blik oud kattevoer. "Jij ook maar weg" De vriend keek haar overrompeld en schuldbewust aan. "Pak je spullen maar en zoek maar een wit meisje, ik heb hier echt genoeg van." Ilse ging naar boven en tikte het volgende briefje:

Geachte...

Hierbij deel ik u het volgende mee. Tengevolge van een slepend arbeidsconflict heb ik deze middag ontslag genomen en zal ik niet langer praktijk houden in Zorgzicht. De praktijk zal over 2 weken bij mij aan huis worden voortgezet. Heeft u een afspraak voor die tijd, bel dan voor een nieuwe afspraak. Ik heb er het volste vertrouwen in dat mijn nieuwe thuispraktijk zowel voor u als voor mij beter is en heet u over 2 weken graag weer welkom.

Met vriendelijke groet,
Ilse Platinasumma, urologe

Ilse, niet alleen handig met scalpels en andere fijne werkjes, had in een mum van tijd de adresgegevens door haar tekstverwerker gespoeld en de hele mik uitgeprint. Nu snel naar TNT post voor enveloppen en postzegels, dan ligt alles morgen in de bus. Beneden gekomen zat de vriend bij 2 half ingepakte koffers een shaggie te roken. "Schiet je een beetje op, ik ga nu weg en ben over een uurtje terug, dan wil ik dat je weg bent. En ga niet zeuren of pruilen want je hebt hier de tijd van je leven gehad en aan alles komt een eind." Ze gaf hem een kus op z'n voorhoofd en verdween.

Precies op tijd en met hulp van wat in de haast geronselde Marokkaantjes om de 400 enveloppen en postzegels te plakken, gingen de brieven op de post. Op weg naar huis zag ze haar ex bij de bushalte staan en toeterde even. He, he, eindelijk schoon schip.

(wordt vervolgd)