Valt niet mee te leven


Ik vroeg de uroloog, die zei dat door RP bij 1 op de 60 patienten dood door prostaatkanker wordt voorkomen, of hij dit nu een goed resultaat vond. Hij sloeg zichzelf niet op de borst en vond dat de resultaten zeker tot bescheidenheid moesten stemmen. (zie 1 op de 60 van 15 december)

Ik vroeg waarom doe je uberhaubt nog RP's als het rendement 1/60 dwz 1,7% is? Dit dan nog afgezien van de hoge percentages letsel (incontinetie en impotentie vanwege RP voor alle 60 man.

Het antwoord was ongeveer van deze strekking :
"Als ik de RP niet doe, dan wel iemand anders. Patienten dwingen de operaties min of meer af wanneer ze zeggen dat ze niet kunnen leven met het idee dat ze kanker hebben. Als ik de resultaten van RP relativeer en wijs op de neveneffecten van een operatie dan willen velen ondanks dat toch een operatie. Maar hoe harder ik relativeer, hoe minder operaties en hoe meer observatie. "


Patienten die niet kunnen leven met het idee dat ze kanker hebben. Wie kan daar niet inkomen? Maar is er geen sprake van een misverstand? Als je de patient vertelt dat hij geen kanker met een grote K heeft, maar slechts een PSA Prostaatkankertje dat jarenlang kan voortsudderen en meestal niet dodelijk is (maar wie durft dat te zeggen?) dan kan hij er misschien wel mee leven.

Echter de consequentie, observatie ( Active Surveillance) is ook geen pretje: 3 maandelijks PSA's, herhalingsbiopsien en tot lengte van dagen in het medisch circuit. Velen kiezen door de onzekerheid -en onzekerheid bij de urologen- uiteindelijk toch voor RP. Het argument is dan dat met die kankercontroles niet te leven valt.

Mannen met een PSA Prostaatkankertje hebben nergens last van, maar van hen wordt wel verwacht dat ze zich op z'n minst onder levenslange controle laten stellen. Ze hadden geen probleem, ze hebben een probleem gekregen.

De wortel zit bij de PSA bepaling, hierdoor wordt het hele circuit in werking gezet. Als je een PSA weigert bespaar je jezelf een hoop ellende en is het voor 98,3% zeker dat jejezelf niet tekort doet.

Volgens deze 60 op 1 statistieken dan, met de disclaimer dat u samen met uw arts de behandeling bepaalt en dat dit schrijven geen medisch advies is.