Voorstel aan Inspecteur


PSA-testen triggeren een hele keten van medische bemoeizucht met herhalingstesten, biopsieen, controles en in veel gevallen naar aanleiding daarvan behandeling, zoals daar zijn de modules operatie, radiotherapie, brachytherapie en HIFU, die onder elkaar strijden om de gunst van de patient. Alle behandelingen zijn sophisticated en personeelsintensief, met veel medische apparatuur, robots en optische instrumenten, waarachter weer een hele industrie.

Waar zit de rottigheid?

Dat lokale behandelingen het leven verlengen is nog nooit aangetoond en regelmatig betwijfeld. De publicatie van de ERSPC studie Rotterdam over het nut van screening wordt telkens weer uitgesteld.

Zo gaat het ongeveer in een academisch ziekenhuis:

Patienten in werkelijke zin zijn er niet. De mannen hebben geen klachten of symptomen en zijn over het algemeen in goede conditie.

Niettemin krijgen deze mannen het label prostaatkankerpatient op grond van PSA nummers en Gleason nummers. Deze nummertjes zijn zo zacht als boter maar gaan niettemin in een spreadsheet waar een behandelingsalgoritme uitrolt.

Het algoritme splitst in observatie en directe behandeling en behandeling wordt dan weer opgesplitst naar de verschillende modules. Bij observatie zijn er richtlijnen gebaseerd op PSA's en herbiopsie die aangeven wanneer moet worden overgegaan op alsnog behandeling. Het lijkt een perfect zorgsysteem, volledig transparant, met een antwoord op elk scenario.

Garbage in Garbage out.
De Gleasonscore van de blinde biopsie is de belangrijkste bepaler voor doorstroming in het systeem. Maar de betrouwbaarheid van deze steekproef voor de kwaadaardigheid van de tumor is zo laag dat als de eerste beslissing tussen observatie en directe behandeling moet worden genomen er al geen betrouwbaar criterium is. (al eerder uitgebreid besproken maar hier nog een keer de link).

Op papier trekt men zich hier echter weinig van aan. Hier doet men alsof de nummertjes goed genoeg zijn, rekent men er rustig mee door en presenteert men de uitkomst van de rekensom zonder schroom als een ziekteverslag aan de man zonder klachten en symptomen en in uitstekende conditie.

De man is hierdoor overdonderd en kan niet anders dan zich schikken naar het oordeel en is vanaf nu prostaatkankerpatient. Ontkennen heeft geen zin, hij staat van nu af onder curatele.

De glitter en glamour van de behandelindustrie met z'n cheerleader Rene Froger en Blue Ribbon als symbool spreekt de hardwerkende wakkere Nederlander wel aan. Positief als hij is meldt hij zich graag aan voor een PSA-test en kiest, als behandeling nodig is, voor de robot.

In het protocol staat dat mannen recht hebben op een prostaatkanker behandeling als zij daar om vragen, ook als volgens het algoritme observatie aangewezen zou zijn. Dit heet dan patient empowerment.

De PSA-industrie is gebaseerd op angst en misleiding. Ze veroorzaakt op grote schaal letselschade in de vorm van incontinentie en impotentie en kost de gemeenschap tientallen miljoenen per jaar.

Mijn voorstel aan de inspecteur is om PSA-testen voor vroege opsporing voorlopig te verbieden totdat de ERSPC haar resultaten presenteert.